Przeglądu Twórczości Filmowej „Pola i inni” 2016 w Lipnie. Rozmowa z Edytą Herbuś

Spacerowała Pani ulicami Lipna, widziała blaszanego stwora na ratuszowej wieży, który jest dziełem rąk ojca Poli. Jakie ma Pani wrażenia z pobytu w rodzinnym mieście Poli Negri?

Gdy jechałam do Lipna, byłam pewna, że poczuję tu ducha Poli. I nie zawiodłam się. Podczas spaceru bulwarem jej imienia i w kinie przekonałam się, że pamięć o tej wielkiej aktorce jest tu wciąż żywa. Dzięki temu festiwalowi i jego organizatorom możemy wspominać tę filmową gwiazdę w tak autentycznej formie. Mam nadzieję, że będzie się on dalej rozwijał, a ja z prawdziwą przyjemnością jeszcze nieraz wezmę w nim udział.

Więcej informacji z Lipna i okolic czytaj tutaj

Jak się Pani czuła w roli Poli w serialu „Bodo”?

To było dla mnie niezwykłe doświadczenie. Cały proces przygotowywania się do tych kilku dni zdjęciowych był wnikliwą analizą tej niezwykłej kobiety. Poznałam jej życiorys i to, w jaki sposób sama napisała swoją historię w tekstach autobiograficznych. Oprócz imponujących faktów z jej zawodowego życia, poznałam jej postawę wobec miłości, mężczyzny, rodziny, trudnej sytuacji politycznej panującej w krajach, w których powstawały filmy z jej udziałem. Jej świadoma kreacja i ogromna siła pozwoliła jej dawać ludziom to, czego oczekiwali. Kochała ją publiczność na całym świecie, a ona nigdy nie ograniczała swoich horyzontów. Jako mała dziewczynka wchodziła na drzewa i patrząc nad horyzont powtarzała: „Kiedyś tam będę”. Cokolwiek miała na myśli, sądzę, że udało się to zrealizować.

Pola była fascynującą i tajemniczą kobietą. Pod wieloma względami wyprzedziła czasy, w których żyła. Pieczołowicie pielęgnowała wizerunek ekscentrycznej gwiazdy - do historii przeszły jej spacery z gepardem. Co Panią w niej najbardziej urzekło?

Podczas festiwalu w Lipnie po raz pierwszy usłyszałam jej głos. Wcześniej nie miałam okazji obejrzeć jej żadnego udźwiękowionego filmu. Widziałam wszystkie nieme, a tu przy okazji konkursu „Być jak Pola Negri” organizatorzy przygotowali fragmenty dwóch filmów dźwiękowych. Efekt był porażający. Jakby miała swym głosem rozsadzić ekran. Niósł w sobie tak ogromny ładunek energetyczny. To kobieta o wielu twarzach. W komedii niezdarna, zdystansowana i zabawna, innym razem seksowna i tajemnicza. Przy tak barwnej osobowości i temperamencie wykreowała wiele pięknych ról. W jej oczach można było czasem zobaczyć ocean melancholii i tajemnicy. Miała w sobie moc, która płynęła prosto z jej serca. Właśnie to urzeka mnie w Poli najbardziej.

Do tej pory żadnej polskiej aktorce nie udało się powtórzyć sukcesu Poli Negri. To ona podbiła Hollywood i miała u stóp cały świat, a u szczytu sławy zarabiała milion dolarów rocznie. Marzy Pani o takiej karierze?

Myślę, że kariera Poli była wynikiem jej talentu, siły i pracowitości. Taki sukces osiągają ludzie, w których jest potrzeba dążenia i uważność, żeby między kolejnymi wyzwaniami nie zgubić też siebie oraz swojej unikatowości. Historia Poli Negri jest inspirująca, ale wierzę, że każdy ma swoją drogę do przebycia. To od nas zależy, jakie wyznaczymy sobie cele, chociaż los bywa przecież zaskakujący. Ja nadal będę się rozwijać, by być coraz bardziej świadomą kobietą i aktorką. Ten zawód szalenie mnie fascynuje. A co los jeszcze przyniesie? Otwieram serce i niech przychodzą te niespodzianki.