Kikół. Kazimierz Waliszewski rzeźbi w drewnie emocje [zdjęcia]

Zobacz wideo: Wyższe świadczenie 500 plus? PiS chce zmian.

Z talentem człowiek się rodzi, ale trzeba dać mu szansę, aby mógł ujrzeć światło dzienne. Pierwsze zadowalające efekty okupione są ciężką pracą, bo nawet diament trzeba oszlifować, by stał się brylantem. Tak było w przypadku naszego bohatera, którego od zawsze ciągnęło, by coś zrobić. Jednak największa fascynacja przyszła podczas szkolnej wycieczki, kiedy zobaczył figurkę słonia, wykonaną z gliny.

- Do dziś pamiętam, jak ten słoń wyglądał – wspomina Kazimierz Waliszewski. – To był chyba ten impuls, który popchnął mnie do takich trochę już twórczych poszukiwań. Najpierw była jednak fotografia. Mieszkałem wtedy w Toruniu i nie było problemu, by zapisać się na zajęcia fotograficzne. Nawet w konkursie wygrałem aparat fotograficzny. W domu urządziłem sobie ciemnię i sam wywoływałem zdjęcia. To coś niesamowitego, kiedy na naświetlonym papierze w wywoływaczu pojawia się obraz. Aż strach pomyśleć, ile minęło już czasu.

Pan Kazimierz jest amatorem, ale rzeźbiarskiego kunsztu można mu pozazdrościć. Zaczynał w czasach, kiedy specjalistyczne dłuta i inne akcesoria do artystycznej obróbki drewna mogli kupić wyłącznie studenci. – Większość narzędzi zrobiłem sobie sam – zdradza pan Kazimierz. – Przez krótki czas wykonywałem prace dla Cepelii, ale dość szybko zacząłem pracować na własny rachunek. Co roku wystawiałem swoje prace podczas wystawy pod Krzywą Wieżą w Toruniu i nie brakowało chętnych do ich zakupu. Mogę powiedzieć, że moje prace są w kolekcjach na całym świecie.

Nasz bohater bardzo dużo czytał na temat historii rzeźbiarstwa, a najbardziej pociąga go sztuka gotycka. Godzinami mógł oglądać albumy z ołtarzem Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny, który wyszedł spod dłuta Witta Stwosza. Nic dziwnego, wszak większość życia spędził w Toruniu, którego średniowieczna starówka działa na wyobraźnię. – Gdy wchodzę do kościoła Wniebowzięcia NMP w Toruniu, zawsze czuję się taką małą cząstką wszechświata – opowiada. – Atmosfera jest niesamowita, a ręce same składają się do modlitwy. Tego klimatu nie mają współcześnie wznoszone świątynie, a szkoda. Gotyk zasłynął strzelistymi kościołami i katedrami. Mam na swoim koncie kilka rzeźb, które wzorowałem na tych, które wykonał Witt Stwosz.

Pan Kazimierz imał się w życiu różnych zajęć. Przez wiele lat pracował jako sanitariusz w toruńskim pogotowiu. Potem był zatrudniony w zakładach stolarskich, specjalizujących się w meblach stylowych. Tam wykonywał całą ornamentykę z liśćmi akantu na czele.

Od ponad dwudziestu lat mieszka w Kikole. Teraz rzeźbi głównie twarze. Są one bardzo ekspresyjne i przykuwają uwagę. Twarz mówi przecież wszystko o człowieku. Czasami wystarczy rzut oka na cudzą minę, by wiedzieć, w jakim ten ktoś jest nastroju. Słowa są już zbyteczne. Tak jest z rzeźbami pana Kazimierza. Niektóre są miniaturowe, ale skrywają mnóstwo emocji.

Kazimierz Waliszewski rzeźbi od ponad czterdziestu lat. Pasjonuje go sztuka gotycka. Dużo czytał na ten temat. Często sięga po motywy religijne, bo są one wyraziste. Wyrzeźbił wiele krucyfiksów, a kilka rzeźb wzorował na tych, które wyszły spod dłuta Witta Stwosza i Xawerego Dunikowskiego. Lubi rzeźbić w drewnie brzozowym. Teraz mieszka w Kikole.